SabinePauwaert

beste vrienden,

het begin van een nieuw jaar, pas begonnen en er gebeurde al zoveel.
We namen afscheid van Fons Roggeman, de herinneringen aan onze KunstendagVoorKinderen in november, werden er kostbaar-der door. Lieve Fons, het ga je goed daarboven. Ben jij die mooie vogel die mijn blik kruiste?

Een email van een meisje, ze had ons kaartje van “Kunst op maat van het zieke kind” gevonden en contacteerde ons, na een kennismaking stuurde ik een pakket op:
“J. heeft vandaag het pakket ontvangen! Ze is er superblij mee. Wat een mooi pakket is het! Ze heeft al bloemen gemaakt en op een schilderij geplakt, er moet enkel nog een foto in. Ze is er de hele middag mee bezig geweest. Het boek is zeer mooi, dit wordt echt iets persoonlijks . Ik wist niet dat zoiets bestond. We zullen dit weekend de rest ontdekken… Ik hou u op de hoogte.  J & S”

Wat ooit begon als een vrijwilligersproject is een levenswerk geworden.
Het geeft me kracht om door te gaan. Ik hoop dat we elkaar binnenkort terugzien om mijn dromen te kunnen delen,

Sabine

Lieve I.,

we verdwenen in je verhalen,
van hartjes, ballonnen en de sterren

plots streelde je zacht mijn haren,
je lachte,

ik schrok even

je eigen haren ken je enkel nog van de foto
op de kast

—

twee-lingen

ziekte scheurt ze in twee

één van de twee groeit zonder zorgen
de andere niet

één ‘mag alles, judo, naar school gaan, …’
de andere niet

één verliest haar haren
de andere niet

kan ik de twee stukken lijmen?

 

Sabine en  www.kunstopmaatvanhetziekekind.be

 

Elselien,

Je was lief
Je was slim
Je was zoveel

Je leefde ten volle
Je deelde ten volle
Je was zoveel

Onze momenten samen
Inspireerden mij
Toen ik twijfelde
Gaf je mij moed

Ik vergeet je nooit
bloem van mijn hart

(voor giraffenvlekjes)

 

Lieve C.,

Hoe je frêle handen een ballon omhullen
en met zacht papier bekleven

Hoe je fijne vingers roze linten krullen
en lieve woorden schrijven

Hoe je ogen diep verzonken zijn
in gedachten die ik niet kan lezen
maar wel aanvoel
hoe verwarrend ze zijn
vergeet ik niet

Ook hoe ik mijn eigen tranen
opspaar
en ze verberg met liefde,
vergeet ik niet

Sabine en  www.kunstopmaatvanhetziekekind.be

Een paar foto’s, een paar woorden. Meer is er niet nodig om de mooie avond in domein Gevaert-Minne te koesteren. Het gevoel niet alleen te zijn.

Dank aan iedereen (Veerle, Karlijn, Brigitte, Jo, Gust, Filip, Pieter,…) die dit mogelijk maakte,
Sabine

sinds die dag
is er een voor en na
is er een tussen,

tussen verdriet
en niet altijd verdrietig willen zijn

tussen gemis
en verder kijken

‘het verdriet wordt niet kleiner,
Het leven wordt groter errond.’

(15/10/2023- atelier bij OVOK vzw)

rouwen
is balanceren op een heel dunne koord,
is gouden lijm zoeken om de brokstukken ineen te passen,

is zoeken
samen

en soms heel alleen te willen zijn
In de herinneringen

(17/10/2023)

en voor alle kinderen die ik ontmoet via www.kunstopmaatvanhetziekekind.be

je handjes zijn zo klein
zo breekbaar
ik durf ze niet aan te raken
ik durf bijna niet te vragen

om ze in mijn hand
te leggen

je zegt bijna niets
je oogjes tranen
en toch
antwoord je met kleur
en vormen

zo echt

zo triest
word ik dan
van die ziekte in jou

(04/07/2023)

je kleren zijn ook voor je zus
té klein geworden

zij groeide
(jij niet meer)

weggooien lukt niet
dan maar
op zolder
in een doos

ik doe er ooit
nog iets mee,
ik streel ze
terwijl mijn
gedachten
verdwalen

naar
de wolken
en de sterren
op je broek

Sabine en  www.kunstopmaatvanhetziekekind.be

voor L.

“ik wil vliegen,
kom,

ik bouw een raket,
ik wil weg,

ver weg,
aap mag mee,
naar saturnus,

mijn lievelingsplaneet“

Sabine en  www.kunstopmaatvanhetziekekind.be

Er was eens een vrouw met een droom. We vonden elkaar in woorden en bloemen, in bloemenwoorden.

Tot binnenkort (opening 3/6/2023) in Sint-Martens-Latem bij L’evidance.

een voorproefje:

bloemen
vol geuren

wil ik geven,

als een
zuiderse zomer

 

 

voor L. en M.

“een telefoon,
een bericht

tranen om wat is,
een glimlach om wat was

zijn er in mijn hart nog plaatsjes vrij?“

Sabine en  www.kunstopmaatvanhetziekekind.be

Soms word je gedwongen om in het nu te leven,
dit heb ik vandaag ervaren bij kleine L.

de zon is niet geel,
maar vol glinsters
in oranje en blauw
waarin je vingers verdwijnen
die kleven aan regenbogen
vol gedachten
van jou

 Ik leerde dit van Marieke, vele jaren geleden:

jij deelt het met mij

in mi-nu-ten, nu en hier

de gestolen tijd

 

Sabine en  www.kunstopmaatvanhetziekekind.be

In het voorjaar van 2018 ontmoette ik een jongen, ontmoette ik een familie, wat toen gebeurde was uniek en blijft nazinderen tot vandaag.
Er ontstond een vriendschap,
ik ontdekte het verhaal van de kraanvogel,
ik schilderde Sander zijn woorden en die werken zijn nu te zien via HuisVanDeMens

Dit alles geeft me kracht voor nog meer ‘Kunst op maat van het zieke kind‘.

Sabine

P.S. Dank aan Karine De Wasch voor de foto’s.